پرده برانداختی، چهره از فروغی بسطامی غزل 451

1 پرده برانداختی، چهره برافروختی میکده را ساختی، صومعه را سوختی

2 من صفتی جز وفا هیچ نیاموختم تو روشی جز جفا هیچ نیاموختی

3 بر سر اهل وفا سایه نینداختی غیر متاع جفا مایه نیندوختی

4 تا دل من در غمت جامهٔ جان چاک زد چشم امید مرا از دو جهان دوختی

5 ای دم باد صبا خواجه ما را بگو بندهٔ خود را به هیچ بهر چه بفروختی

6 با تو فروغی مگر دم زده از درد خویش کز سخن ناخوشش سخت‌تر افروختی