1 جاری چو به یاد رخ جانان شودم اشک گلپوش تر از صحن گلستان شودم اشک

2 بی قدر شود رشته چو خالی ز گهر شد کو عشق که آویزهٔ مژگان شودم اشک؟

3 از جلوهٔ مستانهٔ آن سرو قباپوش چالاکتر از سیل بهاران شودم اشک

4 مستانه رگ ابر تری از مژه برخاست تا صف شکن زهد فروشان شودم اشک

5 از حسرت نظارهٔ آن ناوک مژگان در سینه گره گردد و پیکان شودم اشک

6 ویرانهٔ عالم شده محتاج به سیلی بگذار حزین آفت دوران شودم اشک