بی گریه، بود دیده چو بی از قدسی مشهدی رباعی 446

1 داغ دلم گلی ز گلستان آتش است شور محبتم نمک خوان آتش است

2 هان ای فرشته بر سر خاک شهید عشق ننهی قدم دلیر، که طوفان آتش است

1 تا آفت غم لازمه طبع شراب است می بوی خوش و ساغر ما چشم خراب است

2 چون نشکندم دل، که ز پوشیدن رویت آن را که شکستی نرسد، طرف نقاب است

1 تا به نظّاره بت، چشم برهمن بازست به تماشای جمالت مژه من بازست

2 پیش مرغان گرفتار، خموشی کفرست لب نبندم ز فغان تا ره شیون بازست