گریه طوفان می کند از نکهت از سلیم تهرانی غزل 42

1 گریه طوفان می کند از نکهت محبوب ما همچو دریا باد باشد باعث آشوب ما

2 کو جنونی تا همه عالم ز ما چینند گل باغبان تا کی گل خود را کند سرکوب ما

3 همچو دل ویرانه ای داریم پر گرد و غبار وز برای خاک رفتن، دست ما جاروب ما

4 رفته ایم از یاد یاران، گرچه دارد در وطن کاغذ بادی به کف هر طفل از مکتوب ما

5 ملک هند از آه ما تاریک شد، زان رو سلیم درنمی‌آید به چشم خلق، زشت و خوب ما