خنک مرا که خرابات و خانقاه یکی ست
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 خنک مرا که خرابات و خانقاه یکی ست گدا و خواجه و درویش و پادشاه یکی ست
2 چو جاهلانِ دگر هر جهان پناهی را جهان پناه نخوانم جهان پناه یکی ست
3 چو از بروتِ خود و ریشِ کس نیندیشم اگر سرم ببرَد باد اگر کلاه یکی ست
4 چو دوست سایۀ خود بر سرِ من اندازد مرا درختِ بهشت و بنِ گیاه یکی ست
5 چو هم نشینیِ یوسف بود زلیخا را فرازِ مسندِ مصر و نشیبِ چاه یکی ست
6 عجب چو هر سه و هفتاد اهل اسلام اند چه گونه از سه و هفتاد اهلِ راه یکی ست
7 نزاریا ببُر از خویش و در کسی پیوند که گر به خود بروی طاعت و گناه یکی ست
دیدگاه‌ها **