خنک مرا که خرابات از حکیم نزاری قهستانی غزل 299

1 خنک مرا که خرابات و خانقاه یکی ست گدا و خواجه و درویش و پادشاه یکی ست

2 چو جاهلانِ دگر هر جهان پناهی را جهان پناه نخوانم جهان پناه یکی ست

3 چو از بروتِ خود و ریشِ کس نیندیشم اگر سرم ببرَد باد اگر کلاه یکی ست

4 چو دوست سایۀ خود بر سرِ من اندازد مرا درختِ بهشت و بنِ گیاه یکی ست

5 چو هم نشینیِ یوسف بود زلیخا را فرازِ مسندِ مصر و نشیبِ چاه یکی ست

6 عجب چو هر سه و هفتاد اهل اسلام اند چه گونه از سه و هفتاد اهلِ راه یکی ست

7 نزاریا ببُر از خویش و در کسی پیوند که گر به خود بروی طاعت و گناه یکی ست