پخته به حکمتی کنم، بادهٔ از حزین لاهیجی غزل 170

1 پخته به حکمتی کنم، بادهٔ نارسای را بر سر خم نهاده ام، خشت کلیسیای را

2 گر بودت به عاشقی، لخت دلی نیازکن توشه ببند بر میان، نالهٔ ره گرای را

3 محمل لیلی از نظر رفت اوا نشان پی گم است گوش به راه حیرتم، زمزمهٔ درای را

4 برهمنی کمینه ام، سجده بر صنمکده چین بگشا ز ابروان، قبله من، خدای را

5 جام صبوح کش چو گل، تا که به جلوه آورد مشرق چاک پیرهن، سینه دلگشای را

6 فصل بهار روی تو، کلک زبان بریده ام نغمه شکسته در گلو، بلبل خوش نوای را

7 جلوه نو خطان حزین ، ازرخ ساده خوشتراست غالیه ساز صفحه کن، خامهٔ مشک سای را