1 تا با خلقی تو بی گمان بی دینی تا قبلهٔ تو خلق بود مسکینی

2 از هرچه جز اوست دیده و دل بر دوز تا سلطنت اول و آخر بینی

1 مشغول هوا تو را کجا بشناسد خود کیست که عقل از هوا بشناسد

2 این کار به بازوی تن خاکی نیست هو نور[ر]ی باید که تو را بشناسد

1 گر حکمت محض خواهی و علم اصول از لوح دلت بشوی این نقش فضول

2 گر بی تکرار علم حاصل نشود پس عَلمنی چراست در شأن رسول