می‌آمد و خلق شهر در پی از همام تبریزی غزل 176

1 می‌آمد و خلق شهر در پی وز شرم روان ز عارضش خوی

2 دزدیده به سوی من نظر کرد کز دوست مباش بی‌خبر هی

3 در حال و ان یکاد برخواند هر کس که نظر فکند بر وی

4 خوبان جهان کمر ببستند در خدمت سرو دوست چون نی

5 زاهد چو لبش بدید می‌گفت من توبه نمی‌کنم از این می

6 هر جا که فتاد عکس رویش گلزار همی شکفت در پی

7 می‌رفت و همام در پی او فریادکنان که هجر تا کی