آسوده تویی چو سرو و از حزین لاهیجی رباعی 1197

1 هر چند که دنیاست رَه و ما همه راهی افتاده مرا زورق هستی به تباهی

2 پوشیده شب ظلمت گیتی، گهرم را من چشمهٔ حیوانم و هند است سیاهی

1 با همه سیلی که شسته روی زمین را طرفه غباری ست چشم حادثه بین را

2 بار الم بی حد است و گرد کدورت پشت فلک را ببین و روی زمین را

1 ای شور خیالت، نمک زخم جگرها مجنون بیابان سراغ تو، نظرها

2 بی عشق ز دل ها نرود ریشهٔ غفلت خورشید بر آرد رگ خامی، ز ثمرها