بیا که بی رخ خوبت مرا از جهان ملک خاتون غزل 164

1 بیا که بی رخ خوبت مرا به دل بارست ببین که دیده ز هجر رخ تو خون بارست

2 بخور ز لطف غم حال ما که بد نبود اگرچه در دو جهانت چو بنده بسیارست

3 اگر به پرسش مسکین قدم نهی روزی بیا که جان و دل و دیده جمله ایثارست

4 مرا نه خواب و قرار و نه صبر و نه آرام بتر که جور و جفای بتم به سر بارست

5 بیا بتا که تن خسته ی ضعیف نحیف ز بار هجر تو باری به کام اغیارست

6 نگار من تو چه گویی که از چه روی آخر به جور دلخوشی و دایمت جفا کارست

7 به گوش او برسان ای صبا و زود بگو جهان ز درد فراق تو سخت افگارست