1 بس کن ای سرد ناخوش احمق چند و تا چند حیلت و فن تو

2 پیش ازینم طمع چو می بودی به عتابیّ و خزّ ادکن تو

3 می فتادم به خاک و می دادم بوسه بر پای تو چو دامن تو

4 چون مرا نیست هیچ بهره از آن بند و غل باد جامعه بر تن تو

5 ببریدم طمع بیکباره رستم از بارنامه کردن تو

6 برنشینم ازین سپس همه جای چون زه پیرهن به گردن تو

7 هر چه می خواستم بخواهم گفت فار غم .... در .... زن تو