بیا که شد چمن از آب از ابن یمین فریومدی غزل 195

1 آنچه با من میکند از دوستی سیمین تنی دشمنم نپسندد آنحالت بجای چون منی

2 هر مژه در چشم من خاریست بی برگ گلش طالع من بین که خاری یافتم در گلشنی

1 ای نرگس مست تو برده دل هشیاران با عقل خود اغیارند از عشق رخت یاران

2 زلف تو کند پیدا احوال پریشانم چشم تو برد دل را با خانه بیماران

1 هر که در اصل بد نهاد افتاد هیچ نیکی ازو مدار امید

2 ز آنکه هرگز بجهد نتوان کرد از کلاغ سیاه باز سفید

1 دلا تا میتوان کردن منه پیش سران گردن ترا خود وجه نان خوردن رساند قادر مطلق

2 ببر شاخ طمع از پی که باشد بار آن لاشی طمع اسمی بود کزوی شود صدر شور و شر مشتق

1 سید پسرا روی تو ماه ختن است بالات براستی چو سرو چمن است

2 گر پسته شیرین تو خندان نشدی معلوم کجا شدی که هیچت دهن است