باز آی، که از جان اثری نیست مرا از جغتایی رباعی 1

1 مه من، بجلوه گاهی که ترا شنودم آنجا جگرم ز غصه خون شد، که چرا نبودم آنجا؟

2 گه سجده خاک راهت بسرشک می کنم گل غرض آنکه دیر ماند اثر سجودم آنجا

1 ز باغ عمر عجب سرو قامتی برخاست بگو که: در همه عالم قیامتی برخاست

2 سمند عشق بهر منزلی، که جولان کرد غبار فتنه ز گرد ملامتی برخاست

1 من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم ترا؟ گاهی گذر کن سوی من، تا در گذر بینم ترا

2 افتاده بر خاک درت، خوش آنکه آیی بر سرم تو زیر پا بینی و من بالای سر بینم ترا