بیا که باغ نکوتر ز از مجیرالدین بیلقانی غزل 8

1 بیا که باغ نکوتر ز روی دلخواهست بهار خیمه برون زن چه جای خرگاهست

2 کنون که در چمن آگاه گشت لاله ز خواب غرامتست بر آنکو ز عالم آگاهست

3 به فصل این گل کوتاه عمر عشرت کن که قصه تو درازست و عمر کوتاهست

4 تو بر زمانه همی خند چون فنینه گریست که خنده های گل از گریه سحرگاهست

5 مدار انده فردا چو راه عشق روی که خود رسد ز بد و نیک هر چه در راهست

6 هزار جان مقدس فدای آن کس باد که جای او به چنین وقت حضرت شاهست

7 خدایگان جهان ارسلان که توقیعش ز بهر عصمت دین اعتصمت باللهست