بیا که آتش عشقم ز هجر از جهان ملک خاتون غزل 211

1 بیا که آتش عشقم ز هجر در جانست بیا که درد دلم را وصال درمانست

2 صبا برو بر دلبر سلام من برسان بگو بیا که جهان از غم تو ویرانست

3 وفا بریدی و عهدم به باد بردادی طریق عهد شکستن نه کار مردانست

4 دلا توقّع یاری مدار ازین دوران که نام عهد نباشد چه جای پیمانست

5 به درد عشق رخت بر جهان ترّحم کن که دوست نیست یکی دشمنم فراوانست

6 چه نیکبخت کسانی که اهل وصل تواند چو بخت یار نباشد مرا چه تاوانست

7 اگرچه دشمن بدگو سرآمدست به جور تو پای دار دلا زآنکه دست ایشانست

8 اگر جهان همه طوفان بود به دولت دوست چو نوح هست به دستم چه غم ز طوفانست