بیا که موسم جوش بهار ییلاق از جویای تبریزی غزل 230

1 بیا که موسم جوش بهار ییلاق است پیاله گیر که گل در کنار ییلاق است

2 چرا نهان بود از دیده ها به پردهٔ غیب اگر نه خلد برین شرمسار ییلاق است

3 در آن مقام که زاهد دم صلاح زند پیاله زن که هوای بهار ییلاق است

4 هوای برف و گل جام و سبزهٔ میناست جهان به موسم دی در شمار ییلاق است

5 همین زند نه هوایش دم از روانبخشی که آب حیوان در جویبار ییلاق است

6 نکوست موسم دی با وجود می جویا که جوش گل سبب اعتبار ییلاق است