بیا، بیا، که فقیریم و خاکسار از قاسم انوار غزل 488

1 بیا، بیا، که فقیریم و خاکسار توییم مدام مست می چشم پر خمار توییم

2 اگرچه باده پرستیم، مست آن جامیم اگرچه اشتر مستیم در قطار توییم

3 اگر مسافر شوقیم با تو هم سفریم وگر مجاور عشقیم در دیار توییم

4 هزار تیغ جفا از تو بر جگر خوردیم چه جای عذر؟ که صد بار شرمسار توییم

5 هزار سجده اگر آوریم میدانیم که بی شفاعت عرفان گناهکار توییم

6 جهان چرا همه با ما بدشمنی برخاست؟ گناه ما بجزین نی که دوستدار توییم

7 حبیب گفت بقاسم که: در سرای وجود بهر غمی که فرستیم غمگسار توییم