بیا، بیا، که مرا با تو نسبت از قاسم انوار غزل 175

1 بیا، بیا، که مرا با تو نسبت جا نیست بیا، بیا، که مرا با تو راز پنهانیست

2 بحق آن نفسی کز تو زنده شد دل من که هر دمی که زدم بی تو صید پشیمانیست

3 بدور حسن تو ایمان بکفر نزدیکست ز کفر زلف تو یک موی تا مسلمانیست

4 بیاد دوست دلت گر نه مست و مسرورست دلش مگوی، که دل نیست خیبر ثانیست

5 میان گلشن وصلش ز شام تا سحر نفیر بانگ «اناالحق » صفیر سبحانیست

6 ز غایبان بگریز و بحاضران پیوند که جان اهل سعادت بصفوت ارزانیست

7 عجب مدار که قاسم سخن ز صورت گفت میان جلوه صورت جمال روحانیست