بیا تا در برت گیرم چو از جهان ملک خاتون غزل 832

1 بیا تا در برت گیرم چو جان خوش دهم در پای تو جانا روان خوش

2 به چوگان دو زلفم زن که چون گوی دوم در پای اسبت سر دوان خوش

3 بیا در گلستان تا گوشه گیریم که باشد موسم گل بوستان خوش

4 به سوی ما خرام ای جان که دانم بود در پای سرو آب روان خوش

5 به بانگ بلبل و قمری سحرگاه نگارا هست طرف گلستان خوش

6 نوای چنگ و عود و ناله نای نباشد هیچ بی آن دلستان خوش

7 اگر باشد وصال دوست باری که باشد آن همه با دوستان خوش

8 فرو ریزد ز درد روز هجران ز دیده اشک من چون ناودان خوش

9 جهان در وقت گل خوش گشت لیکن مبادا بی تو کس را در جهان خوش