بیا و دیده جانم به از جهان ملک خاتون غزل 1147

1 بیا و دیده جانم به وصل بینا کن به بوی زلف خودم دلبرا توانا کن

2 به روی چون گلت ای گلعذار سیم اندام زبان بلبل جان را به طبع گویا کن

3 چو بسته ام دل خود را به زلف سرکش تو دری ز وصل نگارا به روی او وا کن

4 ز هجر چشمه ز چشمم روان شدست بیا درون دیده ما همچو سرو مأوا کن

5 ز درد عشق دلا گر پناه می طلبی پناه در شکن زلف یار پیدا کن

6 به چشم جان به رخ خوب او ببین و زکات ز لعل دلکش او بوسه ای تمنّا کن

7 ز روی لطف نگارا تو بنده ی خود را درون خاطر عاطر به گوشه ای جا کن

8 دلا ز آتش هجران بسان عود بسوز جهان به آب دو دیده بسان دریا کن