بیا و بوسه بده از حکیم نزاری قهستانی غزل 371

1 بیا و بوسه بده از آن لبان خندانت که در دلم زدی آتش به آب دندانت

2 به ابروان خوش آشفته کردی ام با خود چه دید خواهم از آن چشم های فتانت

3 مرو دمی بنشین تا شکستگان‌ فراق خبر کنند ز حال دل پریشانت

4 کسی برای خدا با تو بر نمی گوید که چند ناز کنی بر نیازمندانت

5 امید نیست که رحمت کنی و نرم شود به آتش دم گرمم دل چو سندانت

6 مگر شبی چو زبان داده ای به روز آرم به خلوت ار نکند بخت من پشیمانت

7 چه باشد ار ز سر مرحمت نزاری را شبی به خانه بری یا دمی به بستانت