1 صبح را رنگ بدان عارض چون ماه دهد شام را گونه بدان طره کوتاه دهد

2 طاق ابروش مرا جفت غم و رنج کند چشم آهوش مرا بازی روباه دهد

3 صفت رنگ رخ من که کند کاه کند خبر درد دل من که دهد آه دهد

4 گر چو من گمره و سرگشته شود نیست عجب آنکه چندین غم و اندیشه به خود راه دهد

5 وای آن خسته که دل را به چنان ماه برد بخ بخ آن بنده که دل را به چنین شاه دهد

6 شاه بهرامشه آن شه که قران سعدش آسمان را همی از طالع او جاه دهد

7 هر چه کین باشد رزمش ز بد اندیش کشد هر چه کان دارد دستش بنکو خواهد دهد