1 این پیکر زرین که جهان گشته بسی آرام چو سیماب ندارد نفسی

2 خورشید مگو، که این سپهر غماز هر روز ز بام افکند طشت کسی

1 چو تیغ نیست محابا ز خصم پیشهٔ ما به روی سنگ دود همچو آب شیشهٔ ما

2 ز شور عشق بود هرکه باخبر، داند که هست نالهٔ ما بانگ شیر بیشهٔ ما

1 برق عشق آمد که سوزد خرمن تدبیر را با گریبان کار افتد دست دامنگیر را

2 نام من در دفتر اهل شهادت داخل است کرده ام روشن سواد جوهر شمشیر را