رخ و زلف و لب و دندان جانان از فایز بیتی‌ 312

1 به رویش زلف اندر پیچ و تابست همان این اضطراب از التهابست

2 از آن فایز سیه فام است زلفش که دایم در جوار آفتابست

1 بتا در گوش، گوش آویز داری لب می‌گون شکّرریز داری

2 بشارت می‌دهد این دل به فایز دلی در سینه مهرانگیز داری

1 بتا از کجرویهایت شکایت ولی با کس نگویم این حکایت

2 اگر در کلبه فایز نهی گام کنم جانم نثار خاک پایت