رخ را ز من خسته نهان می دارد از ملک خاتون رباعی 87

1 در سینه ی من مهر تو ای ماه تمامست دل را لب جان پرور تو غایت کامست

2 بی نرگس مست تو مرا کار خرابست بی زلف چو شام تو مرا روز چو شامست

1 نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما به وصل خویش مگر حل کنی تو مشکل ما

2 به درد عشق رخت ای نگار سنگین دل بگو چه شد بجز از خون دیده حاصل ما

1 فدا کردم به غم‌های تو جان را که دارد تازه غم‌هایت جهان را

2 از آن کردم فدا جان در ره عشق کز آن عاری نباشد رهروان را