1 یاران چو کشند در بهاران می صاف من گر چه ز زهد و توبه پیش آرم لاف
2 دارندم اگر ز می بدان هرزه معاف در عالم یاری نبود از انصاف
1 هرگه از تب زرد یابم گلعذار خویش را در خزان رو کرده بینم نو بهار خویش را
2 در عرق افتد چو جسم ناتوانش بنگرم غرقه بحر بلا جان نزار خویش را
1 کس نخل ناز چون قدت ای سیمبر ندید چون لعل می پرست تو گلبرگ تر ندید
2 جان از لب تو راند سخن لیک ازان دهن ظاهر نکرد هیچ تکلم مگر ندید
1 مطلب صبح ازل طلعت درویشان است مخزن نقد ابد خلعت درویشان است
2 شمع خورشید که گلزار ازو شد روشن گلی از بزمگه نزهت درویشان است