چو زلف دوست دلم دایماً از جهان ملک خاتون غزل 210

1 چو زلف دوست دلم دایماً پریشانست دو دیده از غم هجرانش گوهر افشانست

2 هنوز نرگس مستش میان خواب و خمار لبش به کام دل شاد باده نوشانست

3 دلا اگر ز لبش بوسه ای همی دزدی مرو که ماه رخش بیش از آن درافشانست

4 به جان رسید دلم از جفای خصم ولی به دولت تو امید زوال ایشانست

5 به وصل جان نرسیده هنوز مسکین دل چو بید از غم هجران او دَر افشانست

6 دلا ز خویش بلا دیده ای و بیگانه ولی بلای دل من همه ز خویشانست

7 گرفت آینه ی روی تو خطی زنگار مگر ز آه دل تنگ سینه ریشانست

8 پرستش رخ یارست مذهب دل ما چرا که در دو جهان قایلم که کیش آنست

9 من ضعیف، بلا دیده ام ز هجرانت چرا دو زلف تو چون خاطرم پریشانست

10 ببرد دل ز جهانی به خطّ و خال سیاه غبار و فتنه عالم مگر کز ایشانست