چو زلف خویش چرا عهد از جهان ملک خاتون غزل 609

1 چو زلف خویش چرا عهد یار بشکستند چرا به تیغ جفا جان خستگان خستند

2 ز محنت شب هجران و اشتیاق وصال به چشم حسرت ما راه خواب دربستند

3 قسم به روی چو خورشید تو که هشیاران به بوی زلف تو جانا هنوز سرمستند

4 به چشم دوست که یاران خشم رفته ی ما به شکل ابروی دلدار باز پیوستند

5 سرم برفت ز سودای عاشقان رخش همیشه داغ غم عشق دوست بربستند

6 فدای روی تو کردند ای صنم دل و جان از آن جهت ز غم روزگار وارستند

7 نمی رود ز خیالم دمی که مردم چشم مدام دیده ی جان در جمال او بستند

8 از آتش غم عشقت که در جهان افتاد کنون ز باد هوایت چو خاک ره پستند