چو باد بر شکند چین زلف از فروغی بسطامی غزل 283

1 چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش قند ز هر شکنی صدهزار دل به کنارش

2 چه عشوه‌ها که خریدم ز چشم عشوه فروشش چه باده‌ها که کشیدم ز لعل باده گسارش

3 مرا به صیدگهی می‌کشد کمند محبت که خون شیر خورند آهوان شیر شکارش

4 اگر به داد جان ممکن است دیدن جانان ز پرده گو به در آید که جان کنم به نثارش

5 چگونه سرو روانی به فکر خون من افتد که ریخت خون جهانی به خاک راه گذارش

6 دلی که می‌رود اندر قفای سلسله‌مویان نه می‌کشند به خونش نه می‌دهند قرارش

7 کسی که سلسله می‌سازد از برای مجانین خبر هنوز ندارد ز موی سلسله دارش

8 کجا رواست که یک جا رود به دامن گل‌چین گلی که بلبل مسکین کشید زحمت خارش

9 کنون وجود فروغی به هیچ کار نیاید که باز داشته سودای عشق از همه کارش