چو خراب عشق یارم همگی از اسیری لاهیجی غزل 397

1 چو خراب عشق یارم همگی ز یار گویم نه چو ز اهدم که هر دم ز بهشت و نار گویم

2 چو شعار عشقبازان همه رندیست و مستی چه شود مدام اگر من ز می و خمار گویم

3 چو بچشم من دو عالم همه گلشنی است پرگل چه شکایتی چو بلبل ز جفای خار گویم

4 همه جا بماست یارم همه دم باوست کارم نه غریب این دیارم که از آن دیار گویم

5 بمیان بحر گردم همه دم چو مرغ آبی نه چو مرغ خانگی من صفت کنارگویم

6 ز پی همای وصلش همه سو بجست و جویم چو که شاهباز عشقم همه از شکار گویم

7 سخن صلاح و تقوی مطلب ز من اسیری بتو من که مستم احسن ز صلاح کار گویم