چو رخسار سمن سیما از ابن یمین فریومدی غزل 307

1 چو رخسار سمن سیما بشوئی نشان هستی از دلها بشوئی

2 فروزان گردد آتش اندر آبی گر آن روی جهان ارا بشوئی

3 مشام جان معطر گردد از وی بمی چون لؤلؤ لالا بشوئی

4 شراری کم نبینم ز آتش دل گر این آتش بصد دریا بشوئی

5 بآب مغفرت جرمی که ما راست گرت باشد بما پروا بشوئی

6 چو ما را بیسر و سامان تو کردی روا داری که دست از ما بشوئی

7 بران ابن یمین از دیده سیلی بود کین نامه سودا بشوئی