چو موج، موسم گل سبحه را از سلیم تهرانی غزل 684

1 چو موج، موسم گل سبحه را در آب انداز پیاله در قدح باده چون حباب انداز

2 نهان مکن ز کسی راز می کشی چون گل مپوش دامن تر را، در آفتاب انداز

3 دهند گر به تو خم های گنج قارون را زرش برآور و بر جای آن شراب انداز

4 سر برهنه برد فیض از هوای چمن صبا، کلاه گل و لاله را در آب انداز

5 به بزم می، صفتی بهتر از خموشی نیست چو لاله سرمه به پیمانه ی شراب انداز

6 مباد پای نسیم چمن بریده شود چو سبزه، ریزه ی مینای خود در آب انداز

7 سلیم صد خطر از زیر آسمان دیدی که گفت بار درین منزل خراب انداز؟