چو مهر دوست مرا در حریم از جویای تبریزی غزل 652

1 چو مهر دوست مرا در حریم جان تابد به رنگ شمع ز نور دلم زبان تابد

2 به درد نکته سراباش! آه از سختی که نارسیده به درگاه دل عنان تابد

3 چنانکه آینه تابان شود ز پرتو مهر ز باده آن گل رخسار آنچنان تابد

4 به غیر داغ دل دردمند عاشق نیست ستاره ای که در این تیره خاکدان تابد

5 چنانکه روی زمین روشن است از خورشید فروغ جبههٔ صدقم بر آسمان تابد

6 برای گوهر یکدانهٔ دل جویا ز پیچ و تاب دو زلف تو ریسمان تابد