چو مجنون بر زبانم حرف او از سلیم تهرانی غزل 330

1 چو مجنون بر زبانم حرف او افسانهٔ لیلی‌ست کسی کو آشنای او بود، بیگانهٔ لیلی‌ست

2 عجب دارم که مجنون، تر کند لب از می کوثر به محشر گر نگویندش که این پیمانهٔ لیلی‌ست

3 ز عشق پاک خود مشاطهٔ حسن نکویانم دلم آیینهٔ شیرین و دستم شانهٔ لیلی‌ست

4 ز تأثیر محبت این قدر کافی‌ست مجنون را که هرکس بیند او را، گوید این دیوانهٔ لیلی‌ست

5 اجل مشکل که بتواند شکار خود کند او را که مرغ روح مجنون صید دام و دانهٔ لیلی‌ست

6 نظر بر روی او دارم، ولی بی‌طاقتی برجاست دلم سرمنزل مجنون و چشمم خانهٔ لیلی‌ست

7 حدیث دین و دنیا را سلیم از وی چه می‌پرسی که مجنون را همیشه گوش بر افسانهٔ لیلی‌ست