چو ماه چارده دارم نگاری از مشتاق اصفهانی غزل 270

1 چو ماه چارده دارم نگاری چارده‌ساله که رخسارش بود ماه و خطش بر گرد مه هاله

2 درین گلشن زیاد از ساغر حسن تو بود آن می که ساقی ریخت در جام گل و پیمانه لاله

3 نباشم چون خموش از جور او با این دل مسکین چه برمی‌خیزد از آه و چه برمی‌آید از ناله

4 خوش آن دم کز چمن مست آیی و از تاب می‌ریزد ز رخسارت عرق زان سان که از گلبرگ تر ژاله

5 ندانی گر چه‌ها آمد ز تیغت بر دلم بنگر که خون می‌ریزد از مژگان تر پرگاله پرگاله

6 نشاط طبع اگر جویی رو از میخانه جو کآنجا می یک‌ساله از دل می‌برد اندوه صدساله

7 به صحرا می‌رود آن آهوی مشکین چه خوش باشد زمانی کاید و مشکین غزالانش ز دنباله

8 عروس فکر بکرم فارغ از وصف است کاین دختر ز نیکویی ندارد حاجت تعریف دلاله

9 رباید بوسه‌ای گر ز آن لب شیرین زند دردم لب مشتاق از شیرینی آن شهد تبخانه