چو عشق آمد ای عقل خیز و گریز از کمال خجندی غزل 599

1 از گلستان رخت حسن بتان یک ورق است حالیا از ورق عشق تو اینم سبق است

2 حسن گل کم شد و مشتاقی بلبل هم کاست عشق من برنوجوحسنت به همان یک نسق است

1 مست عشقم ز خرابات میارید مرا تا ابد بر در میخانه گذارید مرا

2 باده پاک روان پیش من آرید دمی آخر از پاکروان چند شمارید مرا

1 از تو یک ساعت جدایی خوش نمی آید مرا با دگر کس آشنایی خوش نمی آید مرا

2 گویی ام رو زین در وسلطان وقت و خویش باش بعد سلطانی گدایی خوش نمی آید مرا