چو لاله با چمن حسن و عشق، از حزین لاهیجی غزل 120

1 چو لاله با چمن حسن و عشق، خوست مرا می مجاز و حقیقت به یک سبوست مرا

2 ز نکهت نفسم می دمد بهار، که دل ز داغ عشق تو چون نافه مشکبوست مرا

3 به گرد بام و درم دیر و کعبه می گردد از آن زمان که به درگاه عشق، روست مرا

4 ز خود تهی شده ام چون نی و ز ناله پرم خروش درد تو پیچیده درگلوست مرا

5 عقیق صبر، زبانم به کام حسرت سوخت مکیدن لب لعل تو، آرزوست مرا

6 گدای عشقم و ناید فرو به مهر سرم می چو آتش سوزنده در سبوست مرا

7 به راه صبح ندارم چراغ دیده، حزین که داغ بر جگر و سینه بی رفوست مرا