چو عزم کاری کردم از مسعود سعد سلمان قصیده 166

1 چو عزم کاری کردم مرا که دارد باز رسد به فرجام آن کار کش کنم آغاز

2 شبی که آز برآرد کنم به همت روز دری که چرخ ببندد کنم به دانش باز

3 اگر ندارم گردون نگویدم که بدار وگر نتازم گردون نگویدم که بتاز

4 نه خیره گردد چشم من از شب تاری نه سست گردد پای من از طریق دراز

5 به هیچ حالی هرگز دو تا نشد پشتم مگر به بارگه شهریار وقت نماز

6 چو در و گوهر در سنگ و در صدف دایم ز طبع و خاطر از نظم و نثر دارم راز

7 ز بی تمیزی این هر دو تا چو بندیشم چو بی زبانان هرگز به کس نگویم راز

8 نمی گذارد خسرو ز پیش خویش مرا که در هوای خراسان یکی کنم پرواز

9 اگر چه از پی عزست پای باز به بند چو نام بندست آن عز همی نخواهد باز

10 بیا بکش همه رنج و مجوی آسانی که کار گیتی بی رنج می نگیرد ساز

11 فزونت رنج رسد چون به برتری کوشی که مانده تر شوی آنگه که بر شوی به فراز