چو من آشفته آن زلف از جهان ملک خاتون غزل 1012

1 چو من آشفته آن زلف و خالم از این بهتر نظر می کن به حالم

2 شب هجران تو بس جان گدازست تویی چون ماه و من همچون هلالم

3 منم موری ضعیف از ناتوانی مکن یکباره جانا پایمالم

4 به وصلت یک شبی بنوازم آخر که بگرفت از غم هجران ملالم

5 بجز مدحت نیاید بر زبانم بجز رویت نباشد در خیالم

6 اگر بر وصل تو یابم شبی دست کف پای تو را در دیده مالم

7 بگویم شمه ای درد دل خود در آن حضرت اگر باشد مجالم

8 به لب تشنه به جان خسته ز هجران به پهلو می رود آب زلالم

9 یقین از پا درآید پای امّید اگر دستی نباشد پایمالم

10 شبی تا روز خواهم با تو بودن اگرچه در پی فکری محالم

11 چو چشم تو نه مخمور و نه مستم چو زلف و خال تو آشفته حالم