چو گل ز فیض صبوحی پر است از جویای تبریزی غزل 797

1 چو گل ز فیض صبوحی پر است جام جمال به یک پیاله می از صاف رنگ مالامال

2 ز بد مجوی بجز فتنه چون بیابد دست زبان شورش زنبور نیست غیر از بال

3 چنین که سوز غمش در سر تماشاییست تو گویی از لب هر بام سرزده تبخال

4 چو غنچه کیسهٔ لب بستگان تهی نبود به فکر زر مخروش و برای مال منال

5 ز جنبش مژه چشمش به گفتگو آمد چه نکته ها که ادا کرده با زبان خیال