چو گل کسی که هوای تو برده از سلیم تهرانی غزل 700

1 چو گل کسی که هوای تو برده آرامش ز موج بیخودی باده بشکند جامش

2 کند ز زلف تو صیاد، خاک از آن بر سر که غیر خاک چو غربال نیست در دامش

3 جواب نامه ی ما را، ز بس تغافل کرد هزار بیضه کبوتر نهاد در بامش

4 کدام دل که نشد صید این سیه چشمان فغان ز هند و غزالان شیراندامش

5 به سرمه ی امل آن کس که چشم ساخت سیاه سفید کرد جهان همچو مغز بادامش

6 فریب انجمن عشق را سلیم مپرس کباب کیست که آتش نمی کند خامش؟