چو بر مزار من آید بجلوه آن از آذر بیگدلی غزل 43

1 چو بر مزار من آید بجلوه آن قد و قامت قیامت است قیامت، قیامت است قیامت!

2 رهی که محمل او میرود ز گریه کنم گل بود که عزم رحیلش بدل شود به اقامت

3 ز خون همچو منی در گذر، وگرنه بمحشر؛ مرا بصبر و تو ر ا بر جفا کنند ملامت

4 از اینکه شیشه ی دل را شکسته یی بتغافل غمین مباش، که طفلی و نیست بر تو غرامت

5 کشیده تیغ جفا آمدی بکشتن آذر مکن که حاصل این کار نیست غیر ندامت!