چو مشهور گشتم به شرب مدام از نزاری دستورنامه 14

1 زمانه باز جوان کرد پیرزالِ جهان را بیار می که حیات از می است پیرو جوان را

2 مگر تتبّعِ من می کند سحاب به نیسان که وقفِ طرفِ چمن کرد چشم ژاله فشان را

1 ره نباشد در حریم عشق هر اوباش را طاقت خورشید ناممکن بود خفاش را

2 پادشاهی نیست جز درویشی و آزادگی پس میسر نیست هفت اقلیم جز قلاش را

1 به قامت تو که تشویش سرو بستان است به طلعت تو که تشویر ماه تابان است

2 به ابروی تو که جفت است و در جهان طاق است به گیسوی تو که دلگیر تر ز قطران است