چو باغ گشت خراب از از مسعود سعد سلمان قصیده 16

1 چو باغ گشت خراب از خزان نماندش آب نماند آب مرآنجای را که گشت خراب

2 چو شد رحایی کافور سوده بیخت فلک گر آب ریخت کجا داشت گردش دولاب

3 دو چشم روشن بگشاد نرگس از شرمش به ابر تاری بربست آفتاب نقاب

4 چو پاره پاره صدف گشت آب جوی و ازو میان جوی درون پر ز لؤلؤ خوشاب

5 اگر ببرد کافور نسل ها بی شک چنین به کافور آبستن از چه گشت سحاب

6 اگر نه صانع را آب حوض شد منکر چرا شدست چنین سنگ در میانش آب

7 نبات زرین گردد ز آب چون نقره زمین حواصل پوشد ز ابر چون سیماب

8 ز برگ و برف پر از زر و سیم گردد باغ چو خانه ولی شهریار نصرت یاب

9 خجسته طالع محمود خسرو ایران که طالعش را خورشید زیبد اسطرلاب

10 خدایگان جهان سیف دولت آنکه ازو خدایگانی تازه شدست و دولت شاب

11 خدایگانا آنی که روز رزمت هست قضا به زیر عنان و قدر به زیر رکاب

12 مخالفت زنشاب تو آنچنان جسته است که از کمان تو در روز کارزار نشاب

13 به شب نیارد خفتن عدوی تو ملکا که جز حسام تو چیزی نبیند اندر خواب

14 چه آتش است حسامت که چون فروخته شد بدو دل و جگر دشمنان کنند کباب

15 در آن زمان که به هیجا سپیدرویان را مبارزان و دلیران به خون کنند خطاب

16 ز خون نماید روی زمین چو چشم همای ز گرد گردد روی هوا چو پر غراب

17 چو باد و خاک نجویی مرگ شتاب و درنگ چو رمح و سیف ندانی مگر طعان و ضراب

18 رخ عدوت زراندود گشت از پی آبک مرکب است حسامت ز آتش و سیماب

19 اگر کبوتر گردد مخالفت ملکا ز دام تو نجهد چون کبوتر از مضراب

20 چو تیر و تیغ تو در مغز و دیده دشمن نجست هیچ درخش و نرفت هیچ شهاب

21 چو کوه و بادی لیکن چو کوه و بادتر است به گاه حلم درنگ و به گاه حمله شتاب

22 چو از طبایع آتش برآمدی به جهان ملوک در وی مانده چو باد و آب و تراب

23 بلند گرودن زیبدت درگه عالی که زهره حاجب باشدش مشتری بواب

24 سخا و عدل تو اندر جهان به روز و به شب چنان رود که به روز آفتاب و شب مهتاب

25 تو قطب عدلی و محراب ملک راست به تست به قطب راست شود بی خلاف هر محراب

26 نه هیچ گردون با همت تو ساید سر نه هیچ آتش با هیبت تو گیرد تاب

27 ز عدل تو بکند رنگ ناخنان هژبر ز امن تو بکند کبک دیده های عقاب

28 بسنده نیست به بزم تو گر فلک سازد ز برگ ها دینار و ز ابرها اثواب

29 جهان دو قسمت باید ز بهر جود تو را یکی همه وزان و یکی همه ضراب

30 خدایگانا آنی که از تو و به تو شد زدوده روی حقیقت گشاده چشم صواب

31 خجسته بادت تشریف و خلعت سلطان فزونت بادا هر روز خلعت ایجاب

32 بسان چرخ سرافراز و بر زمانه بگرد چو آفتاب برافروز و بر زمانه بتاب