سرم چو گوی به میخانه بی از سلیم تهرانی غزل 573

1 سرم چو گوی به میخانه بی درنگ دود دلم چو گوهر غلتان به تار چنگ دود

2 دلیرکرده ی می را ز خصم پروا نیست چو کبک مست، بط می به روی سنگ دود

3 ز شرم وعده خلافی به عذر تند مباش که عیب بیش نمایان شود چو لنگ دود

4 ز بیم روز و شب است این چنین شتابان عمر چو آهویی که به دنبال او پلنگ دود

5 چو رهروی که دود در قفای خضر، سلیم سفینه ام به محیط از پی نهنگ دود