چو غنچه در گرهی بند، نقد از سلیم تهرانی غزل 736

1 چو غنچه در گرهی بند، نقد خود ز تلف که پیش هر خس و خاری چو گل نداری کف

2 چه سود آب ز دریا چو ابر بخشیدن کرم ز آبله دست خویش کن چو صدف

3 به دست مطرب از اصلاح خاطر من شد پر از غبار، چو غربال خاک بیزان دف

4 بهار شد که ز میخانه باده نوشان را به سوی باغ پرد چون تذرو جام از کف

5 چه شد اگر طرف غیر را زمانه گرفت مرا به دعوی عشقت بس است حق به طرف

6 سلیم ناله ی من تیغ چون برافرازد سپر کشد به سر خویش آسمان چو کشف