چو زلف تو جهان بس بی از جهان ملک خاتون غزل 167

1 چو زلف تو جهان بس بی قرارست نپنداری که با کس پایدارست

2 دو زلف سرکش رعنات با ما چرا آشفته همچون روزگارست

3 نیفتادست در دست کسی شاد نگاری چون تو تا دست و نگارست

4 نیایم در شمار ای دوست زان روی که عاشق در جهانت بی شمارست

5 ز نرگسهای سرمستت نگارا هنوز اندر سرت گویی خمارست

6 بهار آمد ز بلبل بشنو این صوت که این موسم هوای سازگارست

7 جهان خرّم شد از باد بهاری که گویی خُرّمی اندر بهارست