چو زلف خود فرو مگذار از ابن حسام خوسفی غزل 139

1 چو زلف خود فرو مگذار کارم که چون زلفت پریشان روزگارم

2 به یاد لعل شیرینت چو فرهاد بتلخی روزگاری می گذارم

3 بجز نقش رخت نیکو نیاید ز هر نقشی که نیکو می نگارم

4 نیارم بر زبان اورد نامت که گر یارم بشب خفتن نیارم

5 درازی شب هجران ز من پرس که شب تا روز اختر می شمارم

6 بسوزد مشعل تابنده ماه گر از سوز درون آهی برآرم

7 ز تاب هجر زلفت چون بنفشه سر از زانوی حسرت بر نیارم

8 بیا ساقی ز چشم نیمه مستم قدح پر کن که در عین خمارم

9 نمی یابم ز گلزار تو بویی ز غمزه می زنی بر دیده خارم

10 رخ ابن حسام و خاک راهت که در راهت جز این رویی ندارم

11 مرا استاد عشقت نکته دان کرد که رحمت باد بر آموزگارم