چو زاهد در دماغم شوری از از سلیم تهرانی غزل 177

1 چو زاهد در دماغم شوری از وسواس پیچیده‌ست جنون در کاسهٔ سر چون صدا در طاس پیچیده‌ست

2 ز پیچ و تاب انگشتم به شاخ آهوان ماند ز بس عشق تو دستم ای خدانشناس پیچیده‌ست

3 فلک را نیست جز آزار از پهلوی من حاصل نمی‌دانم که این کاغذ چه برالماس پیچیده‌ست

4 وجود ما شتابان قاصدی بر توسن عمر است از آن خود را چنین از جامه در کرباس پیچیده‌ست

5 سلیم از دعوی بی‌جای آب زندگی دایم سکندر خضر را گم کرده بر الیاس پیچیده‌ست