چو بالای تو گر سروی میان از همام تبریزی غزل 181

1 چو بالای تو گر سروی میان بوستانستی از آن سرو سهی بستان بهشت جاودانستی

2 ز وصف یک سر مویت شدی عاجز بیان من به جای هر سر مویی مرا گر صد زبانستی

3 همی‌خواهم که او با من کند یاری چو جان با تن جهان ما را جنانستیگر او ما را چنانستی

4 به روی عالم‌آرایش که گر خاک کف پایش سرم را دست می‌دادی به جان هم رایگانستی